اختلال شخصیتی خود شیفتگی (NPD): نشانه ها، ویژگی ها و درمان

•          به راحتی صدمه می‌بینند
•          واکنش بیش از حد به مسائل
•          عدم پذیرش انتقاد
•          بهانه تراشی برای عیوب یا شکست های خود
•          امتناع از قبول مسئولیت
•          تلاش برای تحت تأثیر قرار دادن یا دستکاری روانی دیگران (manipulation)
•          بودن در رقابت همیشگی با دیگران حتی با اطرافیان و نزدیکان خود
•          معاشرت با افرادی که از نظرشان در “سطح آنها” هستند
•          واکنش همراه با خشم
•          لذت بردن از شرمسار کردن دیگران
•          غفلت کار بودن از لحاظ احساسی
•          شنونده نبودن و اغلب متکلم وحده بودن
•          معمولا صحبت دیگران را قطع می‌کنند

ممکن است چنین شخصی اعتماد به نفس بالایی داشته باشد، اما گاهی اوقات برعکس است. ممکن است احساس ناامنی عمیقی در وجود آنها وجود داشته باشد. ممکن است فردی خودشیفته باشد و این اختلال را نداشته باشد. آنها ممکن است بیش از حد رقابت کنند، اما نه در حدی که زندگی روزمره آنها را مختل کند.

ثابت شده است که مردم اغلب به سمت افراد خودشیفته گرایش پیدا می کنند و آنها را جذاب، کاریزماتیک و هیجان انگیز می دانند. اعتماد به نفس می تواند جذاب باشد. رهبران موفق اغلب ویژگی های خودشیفتگی دارند.

تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته

اختلالات شخصیت خودشیفته، ریشه دار و ناکارآمد است. نشانه‌های این اختلال می‌تواند در سن 8 سالگی ظاهر شود، زمانی که کودکان از واکنش مردم به آنها آگاه می‌شوند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، تمایلی به درک این موضوع ندارند که ممکن است مشکل سلامت روانی داشته باشند، و ممکن است کمتر به دنبال ارزیابی یا درمان باشند.

یک مطالعه اخیر در دانشگاه اوهایو نشان می دهد که بسیاری از مردم به راحتی اعتراف می کنند که یک خودشیفته هستند. اما در حالی که خودشیفتگی ممکن است رایج باشد، اختلال شخصیت خودشیفته نادر است!

تست اختلال شخصیت خودشیفته

هیچ آزمایش آزمایشگاهی برای تایید اختلال روانی وجود ندارد. بسیاری از متخصصان از پرسشنامه شخصیت خودشیفته استفاده می کنند، فهرستی از 40 سوال که مواردی مانند میزان توجه و قدرت مورد نیاز یک فرد را اندازه گیری می کند.

پزشکان همچنین از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روان‌پزشکی آمریکا، ویرایش پنجم (DSM-5) برای تشخیص استفاده می‌کنند. این راهنما 9 معیار را برای NPD فهرست می کند. برای تشخیص، باید حداقل پنج مورد از آنها را داشته باشید.

علل اختلال شخصیت خودشیفته

علت دقیق آن مشخص نیست. مانند بسیاری از اختلالات روانی و شخصیتی، احتمالاً به دلیل ترکیب پیچیده ای از عوامل از جمله:

• ژن: افراد مبتلا به اختلال NPD بیشتر احتمال دارد که اعضای خانواده آن را داشته باشند.
• محیط و روابط والدین و فرزند: بچه ها اغلب رفتارهایی را که در والدین خود مشاهده می کنند تقلید می کنند. سبک های فرزندپروری بیش از حد محافظت کننده نیز ممکن است عاداتی را تقویت کند که می تواند منجر به NPD شود.
• نوروبیولوژی (ارتباط بین رفتار شما و سیستم عصبی شما): تحقیقات نشان می دهد افراد مبتلا به NPD ممکن است تفاوت های کوچکی در ساختار مغز خود داشته باشند.
• فرهنگ: به نظر می رسد NPD در افرادی که در فرهنگ هایی رشد می کنند که به استقلال شخصی اهمیت نمی‌دهند، شایع تر است. این اختلال کمتر بر افرادی که در فرهنگ‌هایی زندگی می‌کنند که بر اهمیت جامعه تأکید دارند، تأثیر می‌گذارد.

مطالعه اخیر نشان می دهد افرادی که والدینشان، آنها را در مرکز توجه افراطی قرار می دهند و آنها را با تمجید بی پایان محاصره می‌کنند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای NPD باشند. سپس، برعکس نیز صادق است. کودکانی که نادیده گرفته می‌شوند یا مورد آزار قرار می گیرند ممکن است NPD را تقریباً به عنوان یک غریزه بقا ایجاد کنند. آنها ممکن است احساس کنند که باید مراقب خود باشند زیرا هیچ کس دیگری این کار را نخواهد کرد.

NPD در مردان بیشتر از زنان اتفاق می افتد. معمولاً در نوجوانان یا بزرگسالان جوان ظاهر می شود. به خاطر داشته باشید که کودکان و در واقع هر کسی می تواند به گونه ای رفتار کند که گاهی اوقات خودشیفته به نظر می رسد. این معمولاً به این معنی نیست که آنها NPD دارند یا بعداً آن را توسعه خواهند داد.

درمان اختلال شخصیت خودشیفته

هیچ درمانی وجود ندارد، اما عواملی مثل تراپی و روانکاوی می تواند کمک کننده باشد. درمان معمولاً مبتنی بر گفتار یا همان گفتار درمانی است.

گفتار درمانی می تواند به فرد مبتلا به NPD کمک کند تا بهتر با افراد دیگر ارتباط برقرار کند و احساسات و رفتارهای آنها را درک کند. گفتار درمانی می تواند به فرد مبتلا به NPD کمک کند تا:

• روابط با افراد دیگر، از جمله همکاران، دوستان یا حتی همراه عاطفی خود را بپذیرند و حفظ کنند
• نقاط قوت و ضعف خود را بشناسند
• یاد بگیرند که انتقاد یا شکست، پذیرفتنی است
• اهداف واقع بینانه تری را در نظر بگیرند
• اهداف و خواسته های غیر واقعی را کنار بگذارند

برخی از انواع گفتار درمانی عبارتند از:

• درمان شناختی رفتاری (CBT): CBT به شما کمک می کند افکار و رفتارهای منفی خود را شناسایی کرده و تغییر دهید. درمان CBT، روشی است که به طور خاص به شما کمک می کند تا باورها و تفکرات ناسالم را متوقف کنید.
• رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT): DBT نوعی از CBT است که به ویژه اگر تمرکز روی مدیریت احساسات باشد، بسیار کمک کننده ه سلامت روان شماست.
• گروه درمانی: با گروه درمانی، چندین نفر به طور همزمان برای یک جلسه ملاقات می کنند.
• زوج یا خانواده درمانی: یک جلسه درمانی که بر زوج ها یا یک واحد خانواده متمرکز است، گاهی اوقات مفید است.

هیچ دارویی به طور خاص برای NPD وجود ندارد. اما پزشکان ممکن است داروهایی را تجویز کنند که معمولاً برای درمان اختلالات مربوط به سلامت روان مانند افسردگی یا اضطراب استفاده می شود. برخی از این موارد عبارتند از:

• داروهای ضد افسردگی
• داروهای ضد اضطراب
• داروهای ضد روان پریشی
• داروهای ضد تشنج

“اگر NPD دارید، تمرینات تمدد اعصاب، مانند یوگا یا مدیتیشن ذهن آگاهی نیز ممکن است مفید باشند.”

داروهایی برای درمان این اختلال روانی وجود ندارد، اما افسردگی و اضطراب گاهی با خودشیفتگی همراه هستند و داروهای مفیدی برای آن شرایط وجود دارد.

اگر فرد خودشیفته، در مصرف الکل یا مواد مخدر زیاذه روی می‌کند (که رایج است)، درمان اعتیاد نیز مهم است.

در مورد کودکان، کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که والدینی که بیش از حد تحسین می‌کنند، تحسین افراطی خود را کاهش دهند، در حالی که آن‌هایی که به اندازه کافی توجه نمی‌کنند، بهتر است توجه به فرزند خود را بیشتر کنند.

خودشیفته‌ها می‌توانند یاد بگیرند که چگونه با دیگران به روش‌های مثبت‌تری ارتباط برقرار کنند، اما این بستگی به این دارد که چقدر برای بازخورد انتقادی آغوش بازی دارند و چقدر مایل به تغییر هستند.

• ذهن خود را باز نگه دارید.
• روی اهداف و پاداش های درمان تمرکز کنید.
• قرارهای خود با تراپیستتان را کنسل نکنید و توصیه های پزشک خود را دنبال کنید.
• برای هر گونه اعتیاد یا سایر مشکلات سلامت روان کمک بگیرید.

اگر شما با یک شخص خود شیفته زندگی می‌کنید یا در یک رابطه صمیمانه یا نزدیک با آنها قرار دارید، در اینجا نکاتی برای مراقبت از خودتان پیشنهاد داده‌ایم:

• مرز بندی کنید. به آنها بگویید چه چیزی برای شما قابل قبول است و چه چیزی قابل قبول نیست.
• برای تغییرات در رابطه آماده باشید.
•  شخصی برداشت نکنید، افراد مبتلا به NPD ممکن است سعی کنند واکنشی از شما بگیرند تا تنش را ادامه بدهند، اما اگر پاسخ ندهید بهتر است.
• هرگونه نیاز به تایید فرد مبتلا به NPD را کنار بگذارید.
• به دنبال افراد دیگری جز افراد خودشیفته باشید که از شما حمایت کنند.
• متوجه باشید که نمی توانید فردی را با اختلال NPD تغییر دهید.
• از خودتان در برابر این افراد مراقبت کنید و اجازه ندهید که شما را متقاعد کنند که نوع رفتار آنها، تقصیر شماست.
• به سلامت روان خود اهمیت دهید. ممکن است که لازم داشته باشید با یک تراپیست راجب احساساتتان یا صدمات احتمالی صحبت کنید.
• نشانه های خودکشی یا خودزنی را نادیده نگیرید. اگر حس کردید، خودتان یا فرد دارای اختلال در خطر هرگونه آسیب هستید با اورژانس تماس بگیرید.

NPD یک اختلال سلامت روان است که می تواند بر روابط شما با خود و دیگران تأثیر منفی بگذارد. اگر با علائم NPD دست و پنجه نرم می کنید، درمان، داروها و استراتژی های آرامش بخشی می تواند کمک کننده باشد. اگر فکر می کنید NPD دارید با پزشک یا درمانگر صحبت کنید.

سوالات متداول

چه چیزی به عنوان سوء استفاده از خودشیفتگی واجد شرایط است؟