چرا دایناسور ها منقرض شدند؟ دهانه چیکشلوب چیست؟

به گزارش کارمادیو، دهانه چیکشلوب، سیارک قاتل دایناسور احتمالاً یک گلوله غول پیکر بوده است. یک مطالعه هویت شیمیایی سیارکی را نشان داد که 66 میلیون سال پیش با شبه جزیره یوکاتان فعلی در دهانه چیکشلوب مکزیک برخورد کرد و حوادثی را آغاز کرد که منجر به مرگ بیشتر دایناسورها شد.

شصت و شش میلیون سال پیش، داستان زندگی بر روی زمین زمانی که یک سیارک با شبه جزیره یوکاتان کنونی در دهانه چیکشلوب مکزیک برخورد کرد، چرخش چشمگیری پیدا کرد. عواقب بعدی این برخورد منجر به انقراض حدود 75 درصد از گونه های جانوری از جمله بیشتر دایناسورها به جز پرندگان شد. اما عملاً چیزی از خود سیارک باقی نمانده است.

در مطالعه جدیدی که در مجله Science منتشر شد، محققان هویت شیمیایی سیارکی را که به پنجمین رویداد انقراض دسته جمعی سیاره دامن زد، گردآوری کردند. یافته ها حاکی از آن است که قاتل دینو یک گلوله نادر غنی از خاک رس حاوی مواد اولیه منظومه شمسی بود.

دکتر استیون گودریس، یکی از نویسندگان این مطالعه، استاد پژوهش، گفت:

در حالی که سیارک چیکشلوب ده ها میلیون سال پیش فرود آمد، یادگیری در مورد این سنگ فضایی باستانی مهم است زیرا “بخشی از یک تصویر بزرگتر از درک ماهیت دینامیکی منظومه شمسی ما است.

نظریه برای انقراض دایناسورهای غیر پرندگان

دانشمندان در سال 1980 این فرضیه را مطرح کردند که برخورد با یک سنگ فضایی غول پیکر یا همان چیکشلوب، منجر به مرگ دایناسورها شده است. در آن زمان، محققان خود سیارک را پیدا نکردند. در عوض، آنها یک لایه نازک از فلز ایریدیوم را در سنگ های سراسر جهان از 66 میلیون سال پیش پیدا کردند. ایریدیوم در پوسته زمین کمیاب است اما در برخی از سیارک ها و شهاب سنگ ها فراوان است.

برخی از اعضای جامعه علمی گسترده تر نسبت به این فرضیه تردید داشتند. با این حال، در سال 1991، دانشمندان دریافتند که دهانه چیکشلوب سن مناسبی است که در اثر برخورد عظیم سیارکی همزمان با مرگ دایناسورها شکل گرفته است. در طول سال‌ها، محققان شواهد بیشتری جمع‌آوری کرده‌اند که نشان می‌دهد برخورد سیارک واقعاً انگیزه‌ای برای رویداد انقراض فاجعه‌بار بوده است.

چیکشلوب، سیارک بسیار بزرگی بود که احتمالاً بین 6 تا 9 مایل (9.7 تا 14.5 کیلومتر) قطر داشت. اما اندازه عظیم آن به همین دلیل است که تا حد زیادی ناپدید شد. به گفته ناسا، این سنگ، تقریباً به اندازه کوه اورست، به سمت زمین پرتاب شد و با سرعت 15.5 مایل در ثانیه (25 کیلومتر در ثانیه) حرکت کرد .

لایه مرزی کرتاسه- پالئوژن در استیون کلینت دانمارک دیده می شود. نویسندگان مطالعه لایه خاک رس قرمز را با بالاترین غلظت روتنیم بررسی کردند که نشان دهنده ورود مواد سیارکی کربن دار تبخیر شده از ناحیه برخورد چیکشلوب بود.

اساساً تمام این انرژی جنبشی به گرما تبدیل می شود. وقتی چیزی به هدف برخورد می کند، بیشتر از آن منفجر می شود. تبخیر خواهد شد. این برخورد ابری از غبار متشکل از خود سیارک و سنگی که روی آن فرود آمده بود ایجاد کرد. گرد و غبار در سراسر جهان پخش شد و نور خورشید را از بین برد و دما را برای سالها کاهش داد و منجر به انقراض دسته جمعی شد.

در مورد چیکشلوب، “چیزی به جز این اثر شیمیایی که در سرتاسر کره زمین رسوب کرده است، باقی نمانده است.” این لایه خاک رس کوچکی را تشکیل می‌دهد که می‌توانید در همه جای دنیا تشخیص دهید، و اساساً در همان لحظه، یعنی 66 میلیون سال پیش است.

ترکیب شیمیایی چیکشلوب، قاتل دایناسورها

سیارک‌ها (و شهاب‌سنگ‌های کوچک‌تر که از آنها جدا می‌شوند) در سه نوع اصلی وجود دارند که هر کدام ترکیب شیمیایی و معدنی خاص خود را دارند: فلزی، سنگی و کندریتیک. در مطالعه جدید، محققان ترکیب شیمیایی لایه نازک رس را برای باز کردن اسرار چیکشلوب مورد بررسی قرار دادند.

محققان از سنگ های 66 میلیون ساله دانمارک، ایتالیا و اسپانیا نمونه برداری کردند و قطعات حاوی فلز روتنیم را جدا کردند. مانند ایریدیوم، روتنیم که در سنگ‌های فضایی فراوان‌تر از پوسته زمین است. این تیم همچنین روتنیم را از سایر مکان‌های برخورد سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌ها تجزیه و تحلیل کردند. دانشمندان دریافتند ترکیب شیمیایی روتنیم مربوط به 66 میلیون سال پیش با ترکیب شیمیایی روتنیم موجود در نوع خاصی از شهاب سنگ کندریتی مطابقت دارد.

محققان ذکر کردند:

ما متوجه شدیم که یک همپوشانی کامل با امضاهای کندریت کربنی وجود دارد. بنابراین، سیارکی که دایناسورها را کشت، احتمالاً یک کندریت کربنی بود، یک سنگ فضایی باستانی که اغلب حاوی آب، خاک رس و ترکیبات آلی (کربن دار) است.

در حالی که کندریت های کربنی اکثر سنگ های موجود در فضا را تشکیل می دهند، تنها حدود 5 درصد از شهاب سنگ هایی که به زمین می افتند متعلق به این دسته هستند. در کندریت های کربن دار تنوع زیادی وجود دارد و برخی از آنها می توانند بو کنند. اما، زمانی که ضربه‌گیر چیکشلوب فرود آمد، دایناسورها احتمالاً وقت کافی برای یک بو کشیدن نداشتید.

معنی یافته ها برای آینده چیست

تأثیرات در مقیاس چیکشلوب تنها هر 100 میلیون تا 500 میلیون سال اتفاق می افتد. اما از آنجایی که هنوز احتمال عبور زمین از مسیر با یک سیارک یا شهاب سنگ غول پیکر دیگر وجود دارد، خوب است که خواص فیزیکی و شیمیایی این اجرام را بدانیم تا به این فکر کنیم که چگونه از خود در برابر برخورد با یک شهاب سنگ بزرگ محافظت کنیم.

کندریت های کربن دار اغلب حاوی آب، خاک رس و ترکیبات کربن دار هستند و اکثر سنگ های موجود در فضا را تشکیل می دهند، اما تنها حدود 5 درصد از شهاب سنگ هایی که به زمین می افتند متعلق به این دسته هستند.

محققان به مأموریت DART 2022 یا آزمایش تغییر جهت دوگانه سیارک اشاره کرد که در آن ناسا یک فضاپیما را فرستاد تا به عمد یک سیارک را از مسیر خود بیاندازد. دانستن اینکه چگونه انواع مختلف سیارک ها با نیروهای فیزیکی اطرافشان برهم کنش می کنند، برای یک عملیات دفاعی موثر سیاره ای حیاتی است.

کندریت کربنی کاملاً متفاوت از کندریت معمولی واکنش نشان می دهد که بسیار متخلخل تر است، نور بسیار بیشتری دارد و اگر جسمی را به سمت آن بفرستید ضربه بسیار بیشتری را جذب می کند. بنابراین، ما باید در مورد این موضوع بیاموزیم تا پاسخ مناسبی داشته باشیم.

این کشف “به درک ما از آنچه روی داد” زمانی که دایناسورها منقرض شدند، غنا می بخشد. ارزیابی محققان مبنی بر اینکه چیکشلوب یک کندریت کربنی است، نتیجه قابل استنادی است. امیدواریم از خواندن این مقاله از کارمادیو لذت برده باشید.